Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 listopada 2015 r., sygn. akt V SA/Wa 2239/15
W dniu 25 listopada 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (WSA), uwzględnił w całości skargę przygotowaną i wniesioną przez Kancelarię w imieniu jednego z naszych klientów - grupy producentów rolnych, utworzonej dla produktu drób żywy. W konsekwencji WSA uchylił w całości zaskarżoną decyzję Prezesa ARiMR i poprzedzającą ją decyzję Dyrektora OR ARiMR.
W rozpoznawanej sprawie, organy Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa zakwestionowały sposób sprzedaży i wprowadzenia na rynek produktów nabywanych przez grupę producentów od swoich członków (wspólników). Zarzucając, iż ponad 50 % produktów zakupionych od członków grupy, zostało sprzedanych do odbiorcy pozostającego w związku małżeńskim z jednym z członków grupy producentów rolnych. ARiMR argumentowała, że sprzedaż produktów do takiego podmiotu, należy kwalifikować jako sprzedaż do podmiotu będącego członkiem grupy producentów rolnych (z uwagi na istniejącą między małżonkami wspólność majątkową) i wartość tej sprzedaży nie może stanowić podstawy naliczenia pomocy finansowej w ramach działania „Grupy producentów rolnych” objętego PROW 2007 – 2013, gdyż takie działanie grupy narusza § 8 ust. 1 oraz § 7 ust. 2 pkt. 1 lit. c rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 20 kwietnia 2007r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Grupy producentów rolnych” objętej Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 (Dz.U. Nr 81, poz. 550). Dodatkowo ARiMR podnosiła, że sprzedaż dokonywana do wskazanej wyżej spółki nie stanowi wprowadzenia produktów na rynek, co jest jednym z celów działalności grupy producentów rolnych, w konsekwencji czego beneficjent nie realizuje celu określonego w art. 35 ust. 1 lit b) rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. Urz. WE L 277/1 Nr 277, poz. 1 ze zm.).
W przygotowanej przez Kancelarią skardze oraz podczas rozprawy sądowej przed WSA, przedstawiono obszerną argumentację prawną z której wynikało, że sposób sprzedaży produktów, ich wprowadzania na rynek oraz kanały dystrybucji (odbiorcy), nie naruszają przepisów regulujących funkcjonowania grup producentów rolnych, zaś grupie producentów rolnych należna jest pomoc finansowa we wnioskowanej kwocie. Wojewódzki Sąd Administracyjny, uchylając zaskarżoną decyzję Prezesa ARiMR i poprzedzającą ją decyzję Dyrektora OR, podzielił stanowisko Kancelarii.
W uzasadnieniu wyroku sygn. akt V SA/Wa 2239/15, WSA przywołał stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie II GSK 2135/14, w którym Naczelny Sąd Administracyjny, argumentował, że „podziela i akceptuje pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku, zgodnie którym § 8 ust. 1 rozporządzenia z dnia 20 kwietnia 2007 r. nie zakazuje wytwarzania produktów w gospodarstwach członków grup, którzy są współwłaścicielami tych gospodarstw i sprzedaży tych produktów na rzecz małżonka członka grupy, który do niej nie należy, ale prowadzi własną działalność gospodarczą, jeżeli taka sprzedaż jest prowadzona w ramach tej działalności. Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że z treści § 8 ust. 1 rozporządzenia z dnia 20 kwietnia 2007 r. nie wynika zakaz zbywania produktów przez grupę na rzecz współmałżonka prowadzącego działalność gospodarczą, jeżeli jest on współmałżonkiem osoby należącej do takiej grupy. Z treści wskazanego przepisu wynika tylko, że wysokość udzielanej pomocy finansowej dla grupy producentów rolnych jest ustalana na podstawie rocznych przychodów netto sprzedaży produktów tej grupy, jeżeli zostały wytworzone w gospodarstwach członków grupy oraz sprzedane odbiorcom, którzy nie są członkami tej grupy. Pozostawanie nabywcy produktów grupy w związku małżeńskim z osobą należącą do grupy nie może być utożsamiane z przynależnością takiego nabywcy do grupy producenckiej, jeżeli prowadzi on samodzielną działalność gospodarczą. (…) Zdaniem NSA, treść § 8 ust. 1 rozporządzenia z dnia 20 kwietnia 2007 r. należy wykładać ściśle, tak jak to zrobił Sąd I instancji. Przyjęcie poglądu skargi kasacyjnej, a więc szerokiego rozumienia członka grupy producenckiej, w tym również małżonka członka takiej grupy prowadzącego działalność gospodarczą, byłoby sprzeczne z konstytucyjną zasadą swobody działalności gospodarczej, bo ograniczałoby tę swobodę w przypadku małżonków członków grup producenckich w zawieraniu z nimi umów handlowych. Oczywiście ograniczenie tej swobody może mieć miejsce, ale musi wynikać z ustawy, a nie być konsekwencją wykładni prawa, zwłaszcza rozporządzenia. Dodać należy, że między małżonkami nie istnieje stosunek powinowactwa w żadnym stopniu, jednak ten wadliwy pogląd Sądu I instancji nie ma wpływu na rozstrzygnięcie, bowiem ten Sąd poprawnie odczytał treść § 8 ust. 1 rozporządzenia z dnia 20 kwietnia 2007 r. i właściwie przyjął, że w rozpoznawanej spawie żona M S prowadząc działalność gospodarczą jest odbiorcą produktów grupy niebędącym jej członkiem. Z tego więc powodu poprawnie przyjął, że inne jej potraktowanie przez organy ARiMR i z tego powodu pomniejszenie pomocy finansowej dla grupy było działaniem naruszającym prawo.
Powyższe rozstrzygnięcie znalazło potwierdzenie również w innych sprawach prowadzonych przez Kancelarię przed WSA w Warszawie, w których sąd podzielił stanowisko prezentowane z skargach i uchylał zaskarżone decyzję potwierdzając słuszność argumentów podnoszonych przez grupy producentów reprezentowane przez Kancelarię (przykładowo: sygn. akt V SA/Wa 1991/15, sygn. akt V SA/Wa 2082/15).
